ELEONORA MOTYLOWSKA
(1856 – 1932)

Patronka Stowarzyszenia Eleonora Motylowska  pochodziła z warszawskiej rodziny urzędniczej o szlacheckim rodowodzie. Zdobyła staranne wykształcenie. Jako młoda kobieta musiała podjąć trud prowadzenia domu i spraw materialnych w zastępstwie niezaradnej życiowo matki i braku pomocy od braci.
Przez kilka lat rozeznawała drogę swojego powołania. Przy współudziale spowiednika dostrzegła problemy służących, marginalizowane przez społeczeństwo, oraz potrzebę pomocy tej grupie społecznej. Pomimo przeszkód, wbrew matce i opinii środowiska, które nie akceptowało takiego zaangażowania „panienki z dobrego domu”, podjęła drogę różnorakiej służby ubogim dziewczętom – pomocom domowym.

Była to kobieta nietuzinkowa, żarliwa patriotka, społecznik, oddana misji, inspirująca innych, pomysłodawczyni i animatorka powstających dzieł, odważna w pokonywaniu przeszkód. Z pomocą podobnych sobie wrażliwych kobiet z pasją,
gromadziła dziewczęta w wynajętych mieszkaniach, ucząc czytania, pisania, katechizmu, organizowała kursy zawodowe, tworzyła biura pośrednictwa pracy, zakładała schroniska. Eleonora pozostała wierna pracy wśród i dla służących.

Dzięki wysiłkowi Eleonory powstały instytucje wspierające pomoce domowe na różnych etapach ich życia. Te zadania podjęło Stowarzyszenie Opieka nad Dziewczętami. Powstały trzy stowarzyszenia w różnych częściach Polski. W Warszawie i okolicach działało Stowarzyszenie Opieka nad Dziewczętami pod wezwaniem św. Józefa. Tego samego patrona miało stowarzyszenie w Krakowie i Przemyślu. W Lublinie stowarzyszeniu patronowała Św. Rodzina. W innych miastach powstawały ich filie. Podejmowano też współpracę z istniejącymi w danym środowisku instytucjami o profilu katolickim, których celem była pomoc potrzebującym. Wszystkie działania stowarzyszenia koncentrowały się na opiece nad dziewczętami i kobietami, zwłaszcza ubogimi, na pomaganiu  im w podnoszeniu kwalifikacji, zdobyciu zawodu i pracy, a także obejmowały opiekę nad starszymi i chorymi pracownicami domowymi.

Do czasu ich rozwiązania przez ówczesną władzę komunistyczną, w latach 1950-63, stowarzyszenia prowadziły stołówki z warsztatami ćwiczeń dla uczennic, kursy zawodowe, biura pośrednictwa pracy, schroniska wraz z misją dworcową, ochronki, domy dziecka, szkoły, bursy i internaty.

Zapraszamy do zapoznania się ze szczegółową biografią zaprezentowaną w książce Aliny Petrowej-Wasilewicz Sługa Sług